Κάπου εκεί, στην παραλιακή στο ύψος της Βούλας, ο Πασχάλης τα βράδια του καλοκαιριού έβγαινε στο μπαλκόνι, παρέα με ένα τσιγάρο και σκεφτόταν. Σκεφτόταν όλες τις στιγμές που τον έκαναν να νιώσει υπερήφανος για τον εαυτό του, την οικογένεια, αλλά και την καριέρα που με τόσο κόπο και προσωπική δουλειά είχε δημιουργήσει. Παράλληλα έπαιρνε μια ρουφιξιά και καθώς έβγαζε απαλά τον καπνό απο το στόμα του σκεφτόταν όλα τα λάθη. Ειδικά τα στιγμιαία. Το συγκεκριμένο "στιγμιαίο" λάθος του Πασχάλη, μόνο μια στιγμή δεν κράτησε. Εδώ η στιγμή, έγινε για τον Πασχάλη μια ζωή. Μια ζωή που εκείνος έφερε στον κόσμο. Που αντι να αποσιωπήσει το γεγονός, ώστε να προστατέψει την οικογένειά του, αλλά και το νεο μωρό, φρόντισε να κάνει πάρα πολλά φάουλ. Οι κόκκινες κάρτες έπεφταν η μια πίσω απο την άλλη με κύριο υπαίτιο, την γυναίκα του, που αντί να αντιμετωπίσει σεμνά και ταπεινά την όλη κατάσταση, ξέφυγε εκτός ελέγχου, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εδώ, η Αλίκη έπρεπε να εκτιμήσει όλα εκείνα που σχετίζονται με τη σιωπή. Την αξία της σιωπής. Πως η σιωπή είναι χρυσός. Εκείνη, όχι μόνο δεν σιώπισε, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Τα κανάλια και οι κυράτσες της τηλεόρασης, έγιναν η δεύτερη γειτονιά της. Εδώ η εκφορά του λόγου της Αλίκης Αρβανιτίδη, προηγήθηκε της σκέψης. Διαφορετικά δεν θα έκανε τίποτα απο όλα αυτά. Σίγουρα και εκείνη, μέσα στο διάστημα που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός, έσφιξε τα δόντια και αναθεμάτισε όσο πιο δυνατά μπορούσε αυτόν τον "εν βρασμώ ψυχής". Μακάρι να έβαλε μυαλό και να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη. Ας αφήσει το χρόνο να απλώσει την σκόνη του πάνω σε όσα δημοσιεύτηκαν. Και λέω να σκονίσει, διότι δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει τίποτα απο αυτά που ειπώθηκαν, δημοσιεύτηκαν και πέρασαν έξω απο την θωρακισμένη πόρτα του σπιτιού τους στη Βούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου