Όλοι εμείς είμαστε τα θύματα της πλανεύτρας τηλεόρασης, που όμως σιγά σιγά αρχίζει να χάνει την αίγλη της. Και πως να μην τη χάνει δηλαδή, που είναι ικανή να εκμεταλλεύεται μέχρι και τον μελλοντικό θάνατο των ανθρώπων για να κάνει τηλεθέαση. Τι να δεις πια στην τηλεόραση; Ελάχιστες ενδιαφέρουσες εκπομπές και ακόμα πιο σπάνιος ο θαυμασμός σε κάτι πρωτογενές και έξυπνο. Η όμορφη πλευρά της τηλεόρασης ήταν στις αρχες του 1990. Πιο αθώα και συνάμα πιο συναρπαστική. Οι παλιοί δημοσιογράφοι έλεγαν πως ο κόσμος θέλει αίμα και σπέρμα. Η βια, οι δολοφονίες, τα εγκλήματα και το σεξ, πάντα ερέθιζαν το μυαλό του αναγνώστη. Μόνο που τότε οι δημοσιογάφοι αναφέρονταν στις εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων. Όχι στο σύνολο των ΜΜΕ. Απο την άλλη, βλέπεις εδώ και 10-15 χρόνια, τα ίδια πρόσωπα. Τα ίδια αρπακτικά που τρώνε με δέκα στόματα, δίνοντας ψίχουλα στους δημοσιογράφους-άμοιρους ρεπόρτερ που δουλεύουν στις εκπομπές τους. Εδώ χρειάζεται να μαζευτούν όλοι και να γίνουν μια φωνή. Η μαγκιά τους όμως εξαντλείται στα πηγαδάκια του γραφείου και μόλις έρθει το αφεντικό κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο. Βλέπεις έχουν την νοοτροπία του στυλ "χέρι που σε ταίζει, μην το δαγκώνεις". Άμα όμως σε κοροϊδεύει, όχι μόνο να το δαγκώσεις, αλλά να το φας! Όλα τα θύματα της τηλεόρασης πρέπει να κάνουν το δικό τους μανιφέστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου