Οι λιγοστές αξιόλογες εναπομείναντες πένες στην Ελλάδα

Χρειάστηκαν περίπου είκοσι χρόνια για να απαξιωθεί εντελώς η λέξη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 υπήρχαν ελάχιστα περιοδικά, αλλά τόσο πλούσια και ενδιαφέροντα στην ύλη τους που τα διάβαζες κάθε μέρα με χαρά. Και αυτό διότι κάθε σελίδα ήταν και μια περιπέτεια. Σήμερα, δυο δεκαετίες μετά, 850 κουτσομπολίστικα έντυπα και 500 άχρηστα περιοδικά που κρέμονται στα περίπτερα (που άξια αντικαθιστούν το κωλόχαρτο μόλις τελειώσει το ρολό), ονόμασαν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ακόμα και τους φελλούς, οι οποίοι με ταλέντο που θα ζήλευε ακόμα και ο Κόπερφιλντ, συνεχίζουν να επιπλέουν και να βυθίζουν ταυτόχρονα το μυαλό του αναγνώστη στο πάτο. Προσωπικά, θεωρώ πως στην Ελλάδα, υπάρχουν ελάχιστοι αξιόλογοι κειμενογράφοι- δημοσιογράφοι, των οπόίων το κείμενο έχει λογική, χρώμα, ταξίδι, άποψη, άρχη, μέση και τέλος. Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Πέτρος Κωστόπουλος, Όλγα Μπατή, Φώτης Γεωργελές, Βασίλης Μπόνιος και ο απίστευτος πιτσιρίκος, είναι εκείνοι που κατά τη γνώμη μου ξέρουν να γράφουν και το πιο σημαντικό: Να χρησιμοποιούν τις λέξεις, που ως γνωστόν κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα τσακίζουν. Ο καθένας με το προσωπικό του ύφος βέβαια, αλλά με ένα κοινό παρονομαστή. Οι παραπάνω έζησαν την όμορφη, τη μποέμ περίοδο που οι λέξεις περιοδικά και δημοσιογραφία είχαν υπόσταση. Σήμερα αυτές οι δυο λέξεις, έχουν μετατραπεί σε πόρνες και μάλιστα όχι πολυτελείας. Διαφορετικά δεν θα ασελγούσε ο κάθε τυχάρπαστος καθημερινά επάνω τους.