Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥΜε την έλευση του ευρώ στη χώρα μας στις αρχές του 2001, τα είδαμε όλα κολιόμενα.Έχουν περάσει πάνω απο εννέα χρόνια που το ευρωπαικό νόμισμα έχει μπει στη ζωή μας και εμείς ακόμα συγκρίνουμε τα ευρώ με δραχμές.
Αυτή ακριβώς η πράξη που επαναλαμβάνεται κατά κόρον όλα αυτά τα χρόνια δείχνει πως δεν είμασταν ποτέ έτοιμοι να μπούμε στην νοοτροπία και τη φιλοσοφία του ευρώ. Και αυτό διότι απλούστατα δεν το σεβαστήκαμε ποτέ. Δεν σεβαστήκαμε ποτέ την αξία του ενός ευρώ απο την στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς το άφηναν πουρμπουάρ όταν ρουφούσαμε τους φραπεδες στις καφετέριες.
Γι'αυτό και οι καταστηματάρχες δεν μας σεβάστηκαν ποτέ. Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο πληρώνουμε τον εσπρέσσο 4 ευρώ, την ίδια στιγμή που στη Ρώμη και στο Παρίσι πίνουν τον ίδιο ακριβώς καφέ με δυο ευρώ. Αν γυρίσουμε πίσω τα χρόνια καταλαβαίνουμε το λόγο που σεβαστήκαμε τη δραχμή.
Κάποτε η δραχμή ήταν τόσο υποτιμημένη που για να φας ένα καρβέλι ψωμί έπρεπε να δώσεις ένα εκατομμύριο. Ε μετά τις τόσες σφαλιάρες που φάγαμε και εμείς με τους πολέμους και τα σχετικά, δώσαμε στη δραχμή την αξία που της έπρεπε.
Όπως το πενηντάρικο ήταν χαρτονόμισμα και του βάραγες προσοχή, έτσι και το ευρώ θα έπρεπε να βγαίνει σε χαρτονόμισμα. Δεν το σεβαστήκαμε ποτέ (απο τον πλουσιότερο μέχρι το φτωχότερο) και τώρα μαζεύουμε τις αποδείξεις σαν τα λιγούρια. Οι έλληνες μαθαίνουμε αργά να εκτιμάμε. Τη δραχμή χρειάατηκε να περάσουν αρκετές δεκαετίες προκειμένου να της δώσουμε τη σημασία που της άξιζε.
Αν ξαναγυρνούσαμε στη δραχμή η χώρα θα πήγαινε καλύτερα; Η μήπως θα έκανε βήματα προς τα πίσω; Ίσως να μην υπήρχε αυτή η αισχροκέρδια απο τους καταστηματάρχες. Ίσως η τιμές να μην είχαν φτάσει στην κορυφή της εκμετάλλευσης. Ίσως να είχαν όλοι λεφτά στην άκρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου