Τα blogs και το Τρωκτικό

Έχω την υποψία πως ακόμα και εδώ, την πιο ελεύθεση αλάνα διατύπωσης γνώμης και άποψης, το διαδίκτυο, τα πράγματα αρχίζουν και πέρνουν ανησυχητική τροπή. Υπάρχουν χιλιάδες blogs με ονοματεπώνυμο ή χωρίς, που το καθένα ανάλογα με τα φόντα και τα προσόντα που διαθέτει προσελκύει ενδιαφέρον και επισκεψιμότητα. Διαβάζοντας ορισμένα απο αυτά, αντιλαμβάνομαι πως ο πόλεμος και οι διαπροσωπικές αντιπαραθέσεις γίνονται ολοένα πιο συχνές. Δεν είναι μαλακία να έχεις διαπροσωπικές αντιπαραθέσεις στο διαδίκτυο; Εξάλλου αυτές οι έννοιες (διαπροσωπικές κόντρες-διαδίκτυο) ακούγονται πολύ ξένες και είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, όσον αφορά την ιδεολογία ενός ιστολογίου Απο την άλλη, το να έχεις το θάρρος να βγαίνεις και να υπογράφεις το blog σου, χωρίς παράλληλα να αλλάζεις το περιεχόμενο και το νεύρο του κειμένου, είναι μαγκια, άσχετα αν αυτό σημαίνει πως είσαι σωστός ή λάθος. Ας έρθουμε όμως στο θέμα μας. Τα blogs, και αναφέρομαι σε σας που διαχειρίζεστε το blog ΤΡΩΚΤΙΚΟ, δεν απευθύνονται μόνο στους δημοσιογράφους, αλλά και σε απλούς αναγνώστες. Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο σπορ τίνει να γίνει αμιγώς δημοσιογραφικό. Και είμαι σίγουρος πως αρκετοί απο εσάς δουλεύετε ή δουλεύατε παλαιότερα σε δημοσιογραφικά μαγαζιά. Μην προσπαθείτε να μας πείσετε όμως πως δεν έχετε σχέση με το χώρο των ΜΜΕ. Αποκλείεται να είστε φανοποιοί και ζαχαροπλάστες. Μη τρελαθούμε. Δεν εξηγείται τέτοια εμμονή με συγκεκριμένους δημοσιογράφους. Το θέμα φωνάζει καιρό απο μόνο του πως έχετε δημοσιογράφο με άκρες απο πίσω. Για ποιό λόγο δεν το λέτε; Είτε αυτός λέγεται Σωκράτης Γκιόλιας, είτε όχι. Και κάτι άλλο. Πρέπει να ξέρετε τους κανόνες του fair play. Όταν κάποιος σε χτυπάει με μαχαίρι, δεν είναι δίκαιο να του την πέφτεις με μπαζούκας. Και αναφέρομαι στην ανωνυμία. Δεν διαφωνώ με την ανωνυμία, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να πέφτουν οι μάσκες.