Γιατί ή δημοσιογραφία μοιάζει με την πολιτική;

ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ (ΜΗ ΠΩΣΙΜΟ) ΝΕΡΟ!

Ειδικά στις λεγόμενες "παραδοσιακές" εφημερίδες που για να δεις ένα νέο άνθρωπο σε μεγάλη θέση είναι σαν να βλέπεις καμήλα χωρίς καμπούρα. Και τι πάει να πει παραδοσιακός; Ειδικά σ'αυτά τα επαγγέλματα πιο άκυρη λέξη δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Παραδοσιακός χαλβάς, ναί. Παραδοσιακό παστίτσιο και πάλι ναι, αλλά όχι παραδοσιακός εκδότης λες και είναι το γκρικ σουβλάκι για τον Άγγλο τουρίστα. Πάπαλα οι παραδοσιακοί εκδότες. Δεν τραβάνε. Και γι'αυτό διότι δεν υπάρχουν πλεον αρκετοί παραδοσιακοί αναγνώστες. Σε λιγότερο απο δυο μήνες μπαίνουμε στο 2010 και ακόμα ακούω απο δημοσιογράφους την λέξη παραδοσιακός εκδότης και παραδοσιακές εκδόσεις, λες και μιλάνε για κανά κουτούκι με μπριζόλες στα Καλύβια.

Κάπως έτσι είναι και στην πολιτική. Μη δουν νεο άνθρωπο να κάνει προκοπή. Αμέσως ορμάνε τα γερόντια, δήθεν να νουθετήσουν, δήθεν να συμβουλέψουν. Όπως και η δημοσιογραφία, έτσι και η πολιτική θέλει το δικό της update στην τράπεζα δεδομένων, διότι η δημιουργία ως γνωστόν θέλει ανοιχτούς ορίζοντες και ενημέρωση. Ειδικά αυτά τα δυο επαγγέλματα που το βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι η καθημερινή επικοινωνία με τον κόσμο. Δώστε ρε γέρικα άλογα τη θέση σας σε κανά νέο πουλάρι με ζωντάνια. Ήρθε η ώρα να μπείτε στο στάβλο